John Mayer - Paradise Valley

Już kilka lat temu nad przemysłem muzycznym zawisły czarne chmury. Według wytwórni spowodowane jest to przez nielegalne ściąganie muzyki przez internautów, według mnie - przez politykę wytwórni. Nie wszystkich oczywiście, ale podobieństw brzmienia (zarówno instrumentalnego jak i wokalnego) poszczególnych wokalistów i wokalistek jest za dużo. Dodając do tego schematyczność kolejnych hitów wizja na kolejne lata zapowiada istną muzyczną apokalipsę. Na całe szczęście coraz więcej zasłużonych Artystów jest na swoim miejscu - szczycie list przebojów (patrz Billboard Hot 100: Lorde). Ostatnio jednak (dalej siedząc w mainstreamie) poszukuję bardziej klimatycznych brzmień co dobitnie pokazują rankingi na last.fm. Adele, Florence i Skylar Grey to moje królowe ostatnich miesięcy. Jesień jak zwykle obsypała różnorodnymi albumami w ilościach porównywalnych do stosów liści za oknem. Nadzieją na ultra-super-zajebisty krążek był JT i mimo, że druga część 20/20 Experience i jest dobra to nie zadowoliła mnie tak jak pierwsza. Na szczęście grzebiąc w Spotify natrafiłem na niespełna trzymiesięczną perełkę od John'a Mayer'a - Paradise Valley. To już szósty studyjny album Amerykańskiego singer-songwritera, gitarzysty i producenta. Zapraszam na iście rajską ucztę.

Produkcja, teksty i wokal - tym zajął się John Mayer przy tworzeniu albumu. 10 z 11 kawałków na płycie to jego pióro przy współpracy z gośćmi poszczególnych piosenkach (starring Katy Perry & Frank Ocean). Jedyna piosenka, której nie napisał to cover Call Me The Breeze JJ Cale'a. Przy produkcji całego albumu wsparł go znany z poprzednika i tuzina innych świetnych płyt Don Was. Dodając wszystko do kupy zbiera się 40 minut typowo Amerykańskiej muzyki.

Z tego co zdążyłem się zorientować multi-gatunkowość to wizytówka Mayer'a i tutaj nie jest inaczej. Płyty nie da się zaszufladkować do jednego gatunku i otrzymujemy niewybuchową mieszankę pop'u, rock'a, blues'a, a nawet soul'u i country. Każdy powinien znaleźć coś dla siebie pod warunkiem, że spokojna muzyka jak najbardziej mu odpowiada - Ci którzy potrzebują basu łamiącego żebra i 200 BPM mogą zasnąć już po minucie.  Płytę charakteryzuje stoicki spokój - delikatne gitarowe brzmienia i hipnotyzujący wokal idealnie ze sobą współgrają.

Na szczególną uwagę zasługują tutaj duety. Who You Love nagrane z Katy Perry to przykład idealnej miłosnej ballady. Delikatnie, spokojnie, melodyjnie, nastrojowo itd. itd. i nie trzeba ozdobników, wysokich  i mocnych dźwięków. Wildfire otrzymujemy w dwóch wersjach: pierwsza otwierająca album to przyjemna kompozycja, w której wyraźnie słyszymy wpływy country, druga to magiczne 86 sekund Franka. Breaux dał piosence zupełnie inny wyraz - każdy skoczny, "wiejski" element (swoją drogą bardzo przyjemny) został zastąpiony przez pianino i tylko ono towarzyszy delikatnemu wokalowi Ocean'a. 

Liryka oscyluje wokół miłości, zagubienia, przeszłości, tu i ówdzie jakiś monolog do kobiety. Jest prosto i przyjemnie, ale bez specjalnych rewelacji. Siłą krążka są ballady. To one przykuwają uwagę słuchacza i chociaż nie ma nic równie dobrego jak Who You Love to warto zwrócić uwagę na singlowe Paper Doll, czy jedno z moich ulubionych I Will Be Found (Lost At The Sea). Niczemu sobie jest też pierwsza ballada - Dear Marie pokazująca 100% Mayer'a. 

Zdanie podsumowania: krążek polecam każdemu. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie każdemu i nie zawsze może przypaść do gustu. Wiem, że i u mnie nadejdzie czas kiedy nie przetrawię nawet minuty z John'em. Dlatego też kuję żelazo póki gorące i zanurzam się po uszy w jego twórczości. Miłego tygodnia!